Lees dit verhaal hier op Linked-In.
Nadat ik mijn duurzaamheidsvisie verteld heb op een congres, in de boardroom of in een workshop, gaat het daarna opvallend vaak over auto’s. Altijd is het een bepaald type man die me hierover aanspreekt, een bitterbal in zijn mond steekt, met zijn autosleutels klingelt en iets zegt als: ‘Ik ga zo even lekker gassen, in mijn zescilinder BMW. Beetje tussengas erbij voelt ook wel lekker, veel zin in.’ Ik zeg dan altijd ‘Leuk! Mag ik mee?’
Een keer lekker mee-scheuren in een dikke BMW laat ik me namelijk niet ontzeggen en een bitterbal op zijn tijd weet ik ook te smaken. Duurzaam worden gaat er niet om jezelf te veel te beperken maar om gewoontes te doorbreken en te bouwen aan een toekomst waar je kinderen ook nog van kunnen genieten.
Twee jaar geleden had ik een weddenschap ‘het goede voorbeeld geven’ met collega’s van the Blue Deal. Ze dachten dat ik, als autoliefhebber die zijn grote Volvo als koosnaampje ‘Vientje’ noemde, nooit twee maanden zonder auto zou kunnen. Ik nam de uitdaging aan met niet al te hoge verwachtingen dat ik zou slagen. Maar na een paar weken wist ik dat ik ondernemen en werken zonder auto prima langer kon doorzetten, deed ik ‘Vientje’ weg en doe ik nog steeds mijn werk zonder auto. Ik heb er eigenlijk nooit spijt van gehad, en er wel veel complimenten over ontvangen.
Door een deelauto, elektrische fiets, trein en tram te pakken en mee te liften met klanten, collega’s of anderen kom ik op nieuwe plekken, ontmoet ik nieuwe mensen en leer allerlei auto’s kennen. Er is een nieuwe wereld voor me open gegaan door mijn oude ideeën los te laten. Ik ontdekte met hoeveel voldoening en vaak gemak het ook anders kan. Vaak zelfs leuker, makkelijker en met veel waardering uit onverwachte hoeken.
Natuurlijk kan ik even stuk zitten als er een keer iets mis gaat, maar vooral ook hard lachen en er nieuwe ontmoetingen en verhalen uit halen. Doorweekt een belangrijke vergadering inlopen omdat ik perse met de fiets wilde, je telefoon in een deelauto laten liggen die zichzelf afsluit en alleen met je telefoon geopend kan worden, een trein die uitvalt, de zoveelste Car2Go Smart waar de verwarming het hartje winter niet bij doet. Het hoort er een beetje bij.
Mijn verhalen over leven zonder auto zetten mensen ondertussen aan het denken. Waarschijnlijk laten deze BMW-mannen daarom zo graag weten dat ze gaan gassen. Ergens hebben ze het gevoel dat duurzame jongens zoals ik hun auto van ze willen afnemen. En dat zullen ze niet laten gebeuren! Het klopt niet, maar dat maakt misschien niet uit. Vasthouden aan de dingen die je koestert is heel menselijk en dat geldt zeker ook voor een heilige brandstof koe. Toch gaan ook zij vroeger of later inzien wat duurzaamheid echt betekent. We beschikken inmiddels over de technologie die we nodig hebben voor een overgang naar een circulaire economie. De landen die daar op inzetten gaan op termijn een enorm voordeel hebben ten opzicht van de landen die achterblijven, zoals Nederland tot nu toe. Daar ben ik van overtuigd.
Deze BMW-rijders zijn misschien wat eigenwijs, maar toch zul je mij nooit over ze horen klagen. Als je in hun heerlijke auto’s stapt en ze over de snelweg scheuren ontdooien ze snel en vertellen vaak dat ook zij zich zorgen maken over de toekomst van hun kinderen en overwegen om elektrisch te gaan rijden. Maar wel een BMW.
Photo’s by Oscar Sutton – Grahame Jenkins